Delikanlılar

boyalı duvarların önüne geçip uzaklara bakarak rol kesiyor delikanlılar

boynumun büküklüğüne yetimliğin eklenişi gibi ansızın geliyorsun aklıma, sen ve sonra daha ilk soluğunu aldığında tutuşan yangının uykuda bile acıdan mordur göz altların yine de sesini hırslarınla dövüp yanıklaştırmadın

bak hatırladığında insan sürülebilir anın yoksulluğundan inandığında, inanması şimdiden zor ne var

musalla taşına oturup bacaklarını sallandırıyor çocuklar delilik yakın işte bu kadar

tüm bu gidiş ve eksilerek dönüşlerde yokluğunmuş elimde kalan yazamıyorum buğulu cama

işte bu yüzden salınmaya başlıyor şiirimden kurduğum salıncak aklımdan ve kalbimden büyüyen ağaç ne kadar sağlam olursa o kadar dayanacak

Zekiye Demir