Tekmil

Ben isimlerini ezberleyemem rüzgârların… Çünkü rüzgâr aklımı toz eder de kalır geriye kalbim. Kalbim mi dedim? Pardon komutanım!

Siz hiç, hayatınızın bir yerinde kendinizle karşılaştınız mı? İnanınız ki, bol atomlu bombalar yiyesi geliyor insanın…

Ben isimlerini ezberleyemem rüzgârların… Size bunu anlatmış mıydım? Üstelik devlet ölümümü beğenmiyor. Çünkü feryat figan can veriyorum… Onlar benden usulca gidişler bekliyor Ben duvarları yıkmadan gitmek nedir bilmiyorum komutanım!

Deliriyorum, evet, bu adı alıyor intikamım; Delirmek!

Fakat her intikam gibi sonu ölümle bitiyor. Ölmek, insanın hayattan özür dileme tarzıdır komutanım… Eğer hâlâ yaşıyorsak, telef edileceğiz demektir.

Ben isimlerini ezberleyemem rüzgârların… Bu yüzden adı konulmamış savaşlar veririz, Her birini mağlubiyet nişânesi gibi takarız tarihe İnsanlar, komutanım!

Renkler soluyor tetiği her çekişlerinde -İnsan diyorum, birdenbire afrika oluyorum- Tanklar patavatsızca kül ediyor çocukları Postallarınız… Komutanım… Yıldırıyor dünyayı…

Gölgemi içimde saklıyorum komutanım! Güneşe haksızlık etmemek uğruna… Gözlerim de taşar birazdan. Kalbim demiştim ya! İşte o pimi çekilmiş kalbime kaçıyorum dünyadan.

Burak ÇELİK